اشاره:
«تو قدر آب چه دانی که در کنار فراتی؟!»
این مصرع معروف، ضرب المثلی شده برای بیان این حقیقت که انسان وقتی در نعمتی غرق است و رنج نداشتن آن را نکشیده، کم کم ارزش و ضرورت آن نعمت برایش کم رنگ می شود و چه بسا گاهی اصلا یادش برود که چه نعمت عظیمی به این آسانی و فراوانی برایش فراهم است.
به هرحال، در زندگی ما انواع و اقسام این عنایات خاص خداوند وجود دارد که جا دارد دست کم با شکر زبانی، خداوند را به خاطر آن ها سپاس بگوییم. نمونه اش همین نعمت جلسات دینی و فضاهای مذهبی است که در بیش تر مناطق کشور وجود دارد و همین که شما بخواهید در مجلس عزای سیدالشهداء یا جلسات قرائت قران و یا جلسات شبهای احیاء ماه مبارک رمضان شرکت کنید به راحتی می توانید در مسجد محل یا هیأت های گوناگون شهر حاضر شوید و فیضی ببرید و یا اگر میل به حضور در اماکن زیارتی و مانند آن داشتید گزینه های گوناگونی پیش روی شماست. آیا این ها کم نعمتی است؟ قدر این نعمت ها را کسانی می دانند که در بلاد کفر زندگی می کنند و برای درک یک نماز جماعت باید کیلومترها راه بروند تا به یک مسجد کوچک و با محدودیت های بسیار برسند.
الحق و الانصاف یکی از این نعمت های بی نظیر ما، همین توفیق شرکت در نماز جماعت است با ثوابی عظیم و برکات فردی و اجتماعی بالا که شکر بسیار می طلبد. البته یکی از ابعاد شکر این نعمت استفاده کامل و درست از آن است که لازمه آن شناخت درست و درمان مقررات و احکام خاص این عمل عبادی است که متأسفانه گاهی کمتر مورد توجه قرار می گیرد.
چند حدیث در باب ترک نماز عمداً
پیغمبراکرم9 می فرماید: «چیزی که مسلمان را کافر می کند، ترک نماز واجب است که فاصله بین ایمان و کفر ترک نماز است»
پانزده اثر دنیوی و اخروی بر ترک نماز
رسول خدا9 می فرماید: «کسی که نماز خود را سبک شمرده و آن را به موقع ادا نکرده و سستی نماید، خداوند او را به پانزده بلا مبتلا می فرماید: شش بلا در دنیا و سه بلا در موقع مردنش و سه بلا در قبر و سه بلا در قیامت و هنگامی که از قبر بیرون می آید.
شش بلای دنیوی:
1. خداوند برکت را از عمرش کم می کند.
2. برکت از روزیش برداشته می شود.
3. از صورتش نشانه نیکوکاران را بر می دارد.
4. هر کار خیری که انجام بدهد پذیرفته نمی شود و برای آن اجری ندارد.
5. دعایش مستجاب نمی شود.
6. از دعای نیکوکاران بهره ای ندارد.
سه بلای هنگام مردن:
اول آن که با ذلت و خوری می میرد.
دوم با گرسنگی.
سوم با تشنگی و حالت عطش او طوری است که اگر از نهرهای دنیا بیاشامد سیراب نمی شود.
علت اصلی نماز خواندن ما تنها و تنها واجب بودن آن است؛ یعنی ما نماز را به جهت این که دستور خداوند و تکلیفی شرعی بر عهده ما است، به جا می آوریم؛ هرچند به روشنی می دانیم که نماز آثار و برکات متعدد جسمی و روحی و فردی و اجتماعی برای ما دارد.
نماز از ارکان دین شمرده شده و در اسلام هیچ عملی پس از خداشناسی به پای آن نمی رسد. همچنین پذیرش عبادات دیگر بستگی به پذیرفته شدن نماز دارد. و نماز همچون نهر آبی است که آلودگی گناه را از قلب می زداید.
از این رو، دستورات شریعت مقدّس اسلام همواره با مصلحتی مادی یا معنوی یا هر دو همراه است، گر چه فکر ما از درک آن عاجز باشد.
در این قسمت به برخی از آثار پر بار نماز که در دنیا و آخرت تحقق می یابد و در آیات و روایات به آن تصریح شده، می پردازیم:
الف- آثار دنیوی
نماز از ارکان دین شمرده شده و در اسلام هیچ عملی پس از خداشناسی به پای آن نمی رسد.1همچنین پذیرش عبادات دیگر بستگی به پذیرفته شدن نماز دارد.2 و نماز همچون نهر آبی است که آلودگی گناه را از قلب می زداید.3
حضرت علی ـ علیه السلام ـ درباره اهمّیّت نماز فرمود: «اوصیکم بالصلوه و حفظها، فإنّها خیر العمل» 4 شما را به نماز و حفظ آن سفارش می کنم که بهترین عمل است.
بدیهی است که با چنین اهمّیّتی که این عبادت بزرگ دارد، خدا، پیامبر و ائمه معصومین ـ علیهم السلام ـ بطور جدّی و پی در پی مسلمانان را به بزرگداشت آن فرا خوانند و رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ و امامان معصوم ـ علیهم السلام ـ خود بدان سخت پایبند باشند.
سبک شمردن نماز که یکی از مهم ترین عبادات در اسلام می باشد، آثار و عواقب دنیوی و اخروی شدیدی را در پی دارد...
برخی از پیامدهای استخفاف و بی توجهی به نماز
1ـ قهر و قطع رابطه با عترت: امیر المؤمنین ـ علیه السلام ـ در یک بیان قهرآمیز، با صراحت چنین خطاب فرمودند: «لیس مِنّی مَن ضَیَّعَ الصّلاه»1یعنی: «آن کس که نماز را ضایع نماید از من نیست.
شکی نیست که بی اعتنایی به نماز گناهی است بزرگ. بنابراین شناسایی مصادیق این تحقیر ناپسند، مقدمه پرهیز از این عصیان نابخشودنی است.
عناوین زیر از مصادیق سبک شمردن نماز است:
1. جزای قضا شدن یک نماز
حاج شیخ حسنعلی نخودکی اصفهانی از پانزده سالگی تا پایان عمرش، هر سال، سه ماه (رجب، شعبان و رمضان) را روزه می‌گرفت و شبها را نیز به عبادت سپری می‌کرد و آرام نداشت. او می‌گوید: در تمام عمرم تنها یک روز نماز صبحم قضا شد، پسر بچه‌ای داشتم که شب همان روز از دنیا رفت. سحرگاه مرا گفتند که این رنج فقدان را به علت فوت نماز صبح، مستحق شده‌ای، اینک اگر شبی تهجّدم [نماز شبم] ترک شود، صبح آن شب، انتظار بلایی را می‌کشم. 1