می گن واسه این که راحت تر بتونی به نوک قله برسی، از اون هایی که قبل از تو این قله را فتح کردند کمک بگیر. تا حالا شده برای رسیدن به زندگی ایده آل که همه در آرزوی اون هستند، خودت رو با انسان های موفق محک بزنی. مثلاً با ائمه؛ یعنی رفتار، گفتار، زندگی روزمره و حتی تصمیم گیری هات رو با سیره اهل بیت بسنجی تا ببینی در چه فاصله ای با آنها قرار داری؟ اگر تا حالا چنین فرصتی رو نداشتی بیا با هم این کار رو انجام بدیم.
فرض کن با برادرت دعوات شده و کاملاً مطمئنی که حق با خودته. اون هم این رو می دونه پس منتظری که پا پیش بگذاره تا آشتی کنید. اما این کار رو نمی کنه! در عوض برات نامه می نویسه و می گه می دونم که حق باهاته اما باید بیایی پیش من و راضیم کنی تا باهات صلح کنم! می گی: من برم پیشش؟! خودش می دونه مقصره با این حال می خواد من پا جلو بگذارم! عمراً. حالا تصور کن یکی با فرزند ابوتراب چنین کاری رو بکنه! ...
به پیشگاه با عظمتت چه دارم برای عرضه کردن جز کوله بار سرافکندگی؟ که نه به گلستان معرفت قدر تو قدم نهاده ام، و نه شایسته بوده ام برای این که مأموم فرزند والایت باشم.
قرن ها پیش با دلی شکسته برای شیعه ای نوشتی: «هیچ یک از پدرانم مانند من گرفتار شک و تزلزل شیعیان در امر امامت نشده اند.» آری. خفقان و فشاری که عبّاسیان در سامرا حاکم کرده بودند، اجازه نمی داد حتّی معرفی امام بعدی آشکارا صورت گیرد و همین، شیعیان مظلوم را دچار سرگردانی و سردرگمی می ساخت.