جایگاه مسجد در اسلام(بخش اول)

واژه‎ ی مسجد، جمعاً 28 بار در قرآن کریم ذکر شده که در 22 مورد به صورت مفرد و در 6 مورد دیگر، به صورت جمع آمده است.

واژه مسجد در قرآن
واژه‎ ی مسجد، جمعاً 28 بار در قرآن کریم ذکر شده که در 22 مورد به صورت مفرد¹ و در 6 مورد دیگر، به صورت جمع آمده است.² در این آیات، به اهمیت و جایگاه رفیع مسجد در اسلام، پاره ای از احکام مسجد و مسجد الحرام و احکام خاص آن، مسجد الاقصی و مسجد اصحاب کهف، اشاراتی شده است. البته، آیه‌ های دیگر نیز در قرآن درباره ‎ی مسجد و اهمیت آن آمده است که هر چند لفظ مسجد در آنها نیامده است، ولی بنابر مفهوم این آیات و گفته ‎ی تمامی مفسران، می‌ توان در مورد مساجد، این آیات را نیز ذکر کرد. از آنجا که در اینجا بر آن نیستیم تا به تفسیر و تبیین تمامی این آیات بپردازیم، تنها به ذکر آیاتی که بیانگر ابعاد گوناگون مسجد در جامعه اسلامی است، بسنده می‌ کنیم.

جایگاه مسجد در اسلام(بخش دوم)

واژه‎ ی مسجد، جمعاً 28 بار در قرآن کریم ذکر شده که در 22 مورد به صورت مفرد و در 6 مورد دیگر، به صورت جمع آمده است.

منافقان در غیاب پیامبر صلی اللّه علیه و آله و سلّم ساختمان مسجد را به پایان رساندند، پس از جنگ تبوک، نزد حضرت صلی اللّه علیه و آله و سلّم آمدند و گفتند: دوست داریم که پیش ما بیایید و با ما در آن مسجد نماز گزاری؛ حضرت فرمود: «لباس مرا بیاورید تا بپوشم و با آنان بروم». در این هنگام آیات فوق نازل شد و پرده از نقشه ‎ی پلید آنان برداشت؛ بی درنگ پیامبر صلی اللّه علیه و آله و سلّم گروهی از اصحاب را خواندند و به آنان دستور دادند که مسجد را آتش بزنند و بقایای آن را ویران کنند و جای آن برای مدتی محل زباله شد.¹

اصول آموزش نماز به کودکان و نوجوانان(بخش اول)

روش‌ ها و شیوه‌ های آموزش نماز در کودکان و نوجوانان بر اصولی استوار است، که به ذکر مهمترین آنها در این نوشتار پرداخته شده است:
1ـ اصل فطری بودن مسائل دینی.
2ـ اصل اختیاری بودن مسائل دینی.
3ـ اصل تدریجی بودن آموزش مسائل دینی.
4ـ اصل اعتدال و میانه روی در آموزش مسائل دینی
5ـ اصل تکرار و مداومت در آموزش مسائل دینی
6ـ اصل آسانگیری در آموزش مسائل دینی.
7ـ اصل هماهنگی خانه، مدرسه و جامعه (مسجد، رسانه‌ ها و...)

اصول آموزش نماز به کودکان و نوجوانان(بخش دوم)

 تکالیف سنگین، زود هنگام و خارج از طاقت و توان کودک، ممکن است صدمه‌ ای جبران ناپذیر بر اعتقادات دینی و مذهبی کودکان وارد آورد. در تعالیم اسلامی، توصیه‌ های فراوانی در زمینه آموزش تدریجی مسائل دینی آمده است. امام جعفر صادق ـ علیه السلام ـ فرمودند: وقتی کودک به سن سه سالگی رسید، از او بخواهید که هفت بار عبارت «لا اله الا الله» را بگوید. سپس، او را به حال خود وا گذارید تا به سن سه سال و هفت ماه و 20 روز برسد. در این هنگام، به او آموزش دهید که هفت بار بگوید: «محمد رسول الله». سپس، تا چهار سالگی او را آزاد بگذارید. در آن هنگام، از وی بخواهید که هفت مرتبه عبارت: «صلی الله علیه و آله» را تکرار نماید. سپس تا پنج سالگی او را آزاد بگذارید. در این وقت، اگر کودک دست راست و چپ خود را تشخیص داد، او را در برابر قبله قرار دهید و سجده را به او بیاموزید، در سن شش سالگی، رکوع، سجده و دیگر اجزای نماز را به او آموزش دهید. وقتی هفت سال او تمام شد، به او بگویید که دست و صورت خود را بشوید (در مورد وضو نیز بتدریج وضو گرفتن را بیاموزید). سپس، به او بگویید که نماز بخواند. آنگاه کودک را به حال خود وا گذارید تا نه سال او تمام شود... در این هنگام، وضو گرفتن صحیح را به او بیاموزید و او را به نماز خواندن وادارید¹

اصول آموزش نماز به کودکان و نوجوانان(بخش سوم)

باید کودک را به مظاهر عمل و تکرار در این ظاهر انس دهیم تا باطن او شکل گیرد. تجارب و تعالیم علمی نشان داده اند، که حتی عمل ریایی در صورت تکرار در فردی تثبیت می‌ شود. پس از تثبیت، می‌ توان یک عمل ریایی را به صورت واقعی و بی ریا درآورد؛ به شرط اینکه نیت عمل را عوض کند. این روش، بویژه درباره کودک مؤثر است. مثلاً، ممکن است کودک یا نوجوانی از طرف امام جماعت تشویق شود و خاطره‌ ی خوشی در ذهنش شکل بگیرد. لذا، وی مدتی به خاطر همین تشویق، به مسجد می‌ رود.

اصول آموزش نماز به کودکان و نوجوانان(بخش چهارم)

 برای رسیدن به اهداف تربیت دینی و ترویج فرهنگ نماز، همکاری همه ارگان‌ ها و نهادها بویژه نهادهای فرهنگی و تربیتی ضرورت نام دارد. خانه، مدرسه و جامعه (مسجد، رسانه‌ ها و...) در انجام دادن وظایف تربیتی و پرورش مسائل دینی، مکمل یکدیگرند. پیوند و ارتباط نزدیک خانه، مدرسه و جامعه (مسجد و رسانه‌ها و...) با یکدیگر، در واقع پیوند استوانه‌ های تربیت صحیح و منطقی است. امروزه، لازم است مدارس یک علاقه واقعی و باطنی، برای حضور مستمر و ارتباط نزدیک دانش آموزان با مساجد، در آنان ایجاد کنند. در این راستا، مدارس نباید فقط به ساختن نمازخانه‌ ها اکتفا کنند. هر چند ساخت و توسعه نمازخانه‌ ها اقدامی مثبت و ارزنده برای رسیدن به ارزش‌ ها و مقدسات والای دینی است، اما هیچگاه جای مساجد و اثرات سازنده‌ ی آنها را نمی‌ گیرد.

مفهوم و ویژگی های تهاجم فرهنگی

معنای تهاجم فرهنگی 
«تهاجم فرهنگی» حرکتی است مرموزانه، حساب شده، همراه با برنامه ریزی دقیق و با استفاده از شیوه ها و ابزار و امکانات متعدد و متنوع، برای سست کردن باورها، دگرگونی ارزش ها، انحراف اندیشه ها، تغییر و تبدیل آداب و سنن و نابودی اصول اخلاقی حاکم بر یک جامعه.
رهبر انقلاب «تهاجم فرهنگی» را این گونه تعریف کرده اند: «تهاجم فرهنگی به این معنی است که یک مجموعه سیاسی یا اقتصادی برای اجرای مقاصد خاص خود و اسیر کردن یک ملت به بنیان های فرهنگی آن ملت هجوم می برند. آن ها هم چیزهای تازه ای را وارد این کشور و ملت می کنند اما به زور و به قصد جایگزین کردن آن ها با فرهنگ و باورهای ملی آن ملت، که نام این، «تهاجم فرهنگی» است».¹

فال و جادو و طالع‌بینی

فال و جادو و طالع‌بینی تا چه اندازه درست است؟ چون پیشگویی آنها در مواردی درست است؟
افعال در عالم، همیشه به صورت عادی و به طوری طبیعی انجام نمی‌ گیرد. گاهی ما کارهای خارق‌ العاده و غیرطبیعی و غیرعادی نیز مشاهده می‌ کنیم. بسیاری از این کارهای خارق‌ العاده، دارای اسباب و عوامل طبیعی می‌ باشند. حال چه این اسباب طبیعی، آشکار باشند، مانند وزنه‌ برداری که خارج از توان انسان عادی است. و چه اینکه این اسباب طبیعی، پنهان از دیگران باشد. مانند شعبده‌ هایی (چشم‌ بندی) که امروزه رایج می‌ باشد.

من (بو مادران) هستم

اسم من بومادران مى باشد به من علف هزار برگ - زهرة القندیل هم گفته اند در کتابهاى گیاه شناسى قدیم ایران ، اسم یک نوع من برنجاسب و نوعى دیگرم قیصوم ذکر شده است ، بطور خودرو در ایران و نقاط مختلف اروپا، در کنار جاده ها و دشت مى رویم

سر شاخه هاى گلدار من داراى یک اسانس معطر فرار و چند ترکیب دارویى است مقدارى اینولین - مواد چربى و مومى و کمى تانن هم دارم، مرا در اروپا به عنوان تب بر و نیروبخش ‍ و ضد تشنج استعمال مى نمایند، مصرف من براى ادرار زیاد مى کنم -

عمل به مستحبات و نوافل

«مستحب» در مقابل «مکروه» به عملى گفته مى شود که انجام آن رجحان دارد؛ اما واجب نیست. این واژه، اصطلاحى فقهى است و در بین آیات و روایات کم تر به کار رفته و بیش تر از معادلهاى آن مانند «نافله»، «حسنه» و «عبادت» در قرآن و احادیث یاد شده است.