خداوند متعال دست به خلق موجودی زد که پر بود از تضاد و تناقض، و خواست که این موجود را خلیفه ی خود بر زمین قرار دهد. تضاد موجود در این این مخلوق، به قدری شدید و مهم بود که ملائکه را به اعتراض واداشت که: «أَتجَْعَلُ فِیهَا مَن یُفْسِدُ فِیهَا وَ یَسْفِکُ الدِّمَاءَ»(1) (آیا در زمین کسی را قرار می دهی که در آن فساد می کند و دست به خونریزی می زند؟)
آورده اند که مردى طالب غلامى شد و خواست که او را از صاحبش خریدارى کند.
فروشنده گفت: این غلام هیچ عیبى ندارد، جز آنکه سخن چینى و نمام است.
خریدار گفت: اگر چنین است، من بدان راضى هستم و سرانجام او را خرید. اما چند روزى نگذشت که غلام، بر سر عادت معهود رفت و شروع به نمامى و فتنه انگیزى نمود.
جنگ در گرفت. ملائکه پیروز شدند. حارث اسیر شد. او را با خود به آسمان بردند. حارث به درگاه خداوند توبه کرد. توبه اش پذیرفته شد. به عبادت مشغول شد. آن قدر عبادت کرد تا از ملائکه شد. او را عزازیل (عزیز خدا) خواندند. منبری داشت. برای ملائکه وعظ می گفت. بسیار محبوب بود.
