از ویژگی های معاشرت جوانان، پدید آمدن شرایطی است که آنان و دوستانشان بیش از سایرین در حالات و روحیات یکدیگر، کنجکاو و دقیق شده، موشکافانه عیب ها و ایراد های طرف مقابل را مورد توجه قرار می دهند. چنان چه این روند به بازگو کردن مسائل مورد نظر و عیب جویی یکی از دیگری منجر شود. شادکامی را از صحنه ارتباطات انسانی، به بیرون می راند و جوی آکنده از خصومت و بدبینی بر فضای ارتباطی آن ها حکم فرما می شود. بزرگ منشی و گذشت از یک سوی و طبیعت حساس و زود رنج جوان، ما را ملزم می کند که چشم پوشی از موارد جزیی را سرلوحه مناسبات خود با جوانان قرار دهیم، همان گونه که علاقه مندیم دیگران، نسبت به ما چنین رفتاری داشته و عیب های جزئی ما را نادیده بگیرند، متقابلا نسبت به نوجوانان و جوانان، این گونه باشیم.
