هلو
براى تسکین تحریکات عصبى، دم کرده شکوفه درخت هلو بکار ببرید.
اصل هلو از چین بوده است و بعد به ایران آمده و از ایران به اروپا رفته است. هنوز هم در چین ، یک نوع هلوى وحشى مى روید که هسته آن درشت ولى خود آن کوچک است. در قرون وسطى نام هلو در کتابهاى فرانسه آمده است و دستور داده اند آب هلو را با عسل بجوشانند و شیرین بیان به آن اضافه کنند و بنوشند تا نفس مطبوعى پیدا کنند.
ارزش غذایى هلو
هلو مثل تمام میوه ها خواص ادرارآور و ملین دارد. گوشت هلو، داراى سلولوزهاى نرمى است و کاملا هضم مى شود هلو میوه اى نسبتا کم ترشى است مواد قندى و نشاسته اى آن به آسانى هضم مى شود و معده به راحتى هضم آن را تحمل مى کند.
به نظر مى رسد که مواد قندى هلو، ترشحات غده هاى هاضمه را تقویت مى کند و هضم غذا را آسان مى سازد.
هلو میوه اى است که خیلى ویتامین دارد ویتامین هاى (ب 1) و (ب 2) و (پ ، پ) و (ث) و مخصوصا ویتامین ( آ) در هلو فراوان است.
این ویتامینها به مقدار زیادى در پوست هلو تمرکز یافته است و به همین علت مثل لویى چهاردهم، باید هلو را با پوست خورد و دندان در پوست و گوشت آن گذاشت.
توصیه شده است که پوست هلو را، ولو سفت هم باشد، باید جوید و خورد.
هر چند که پوست هلو با کرکهاى نرمى که دارد، به ذائقه بعضى ها خوش نمى آید.
مصرف هلو به چه اشخاصى توصیه مى شود؟
تمام کسانى که از سلامتى طبیعى برخوردارند، به شرط آن که هلو کاملا رسیده باشد مى توانند آن را مصرف کنند زیرا هلوى رسیده براى همه، حتى کسانى که دستگاه هاضمه ظریفى دارند قابل هضم است.
کسانى که از روده ها علیل هستند، باید از خوردن پوست هلو خوددارى کنند کسانى که از بستر بیمارى برخاسته اند و دوره نقاهت را مى گذرانند، بچه هاى کوچک پیر مردان، مى توانند هلو را بجوشانند و بخورند و یا پخته آن را به صورت کمپوت که دسر مخصوص رژیم غذایى است به مصرف برسانند.
اشخاصى که مرض قند دارند، باید از مصرف هلو چشم پوشى کنند زیرا هلو سرشار از مواد قندى است هلو، دسرى عالى براى اشخاص چاق است زیرا کم کالرى است و هر صد گرم هلو بیش از شصت کالرى حرارت ندارد.
کسانى که امراض کلیوى و یا رماتیسم دارند، باید هلو بخورند زیرا هلو ادرار آور است و قلیایى کننده خون است.
